Jeugdsentiment: Een jeugddroom die (gelukkig!) nooit uitkwam...

18 maart 2025 - Terwijl ik in stilte zit te luisteren naar de onsterfelijke song 'Nights in White Satin van The Moody Bleus denk ik even met een weemoedige glimlach terug aan mijn eigen - al lang vervlogen - jeugddroom om zanger en gitarist te worden...

Voor mijn veertiende verjaardag (12 augustus 1964) kreeg ik van mijn geliefde moeder een prachtige akoestische gitaar. En meteen was een nieuwe droom geboren; een droom die mijn vorige jeugddroom om kunstschilder en tekenaar te worden meteen liet verbleken: ik zou een wereldberoemde zanger/gitarist worden. Ik zou met mijn stem en gitaar alle andere zangers van de podia blazen en duizenden – wat zeg ik – MILJOENEN meisjesharten veroveren! En ik zag mezelf al meteen op de cover van ‘Music-Fan’ staan, met de ronkende titel: ”Jonge Vlaamse zanger/gitarist zet de muziekwereld op zijn kop!”

Een jaar later stichtte ik met Rita en Pascal Lagrou een rockgroepje, maar na een ontgoochelende deelname aan een talentenjacht (we eindigden achteraan het peloton) gaven Rita en Pascal er beteuterd de brui aan. Zelf bleef ik echter onverdroten doorgaan, in de overmoedige overtuiging dat ik mijn toenmalige idolen (The Beatles en Bob Dylan) toch ooit nog op zijn minst zou evenaren. Ik kocht me een elektrische gitaar en werd zanger van een ander beatgroepje, waarmee ik in en rond het Gentse een jaar lang rondtoerde van de ene jeugdclub naar de andere en (inderdaad!) veel meisjesharten sneller liet kloppen, ook al kraakte ik soms een valse noot en klonk mijn stem na een avondje zwalpend stappen met de makkers als deze van een kraai met een regenworm in zijn keelgat.

 We hadden succes en droomden er op los. Maar net toen we onze eerste single zouden opnemen, verliet ik de groep. Ik was intussen zeventien en mijn eerste droom om beeldend kunstenaar te worden was inmiddels toch weer sterker geworden, en mijn studies aan de academie leden onder onze repetities en optredens.

 Ik raakte sindsdien mijn gitaren niet meer aan en stortte me volop op de teken- en schilderkunst…

Eind ’69, toen ik in Duitsland mijn legerdienst vervulde, vernam ik dat Rita Lagrou (die intussen de soep- en ijskreemzaak van haar vader had overgenomen), moeder geworden was van een zoon. En die zoon realiseerde 20 jaar later de droom waar Rita, Pascal en ik in onze jeugdjaren niet in geslaagd waren. Zijn naam: Helmut Lotti…

Spijt dat ik die muzikale jeugddroom nooit heb kunnen waarmaken?... Absoluut niet! Ik zou met mijn beperkt muzikaal talent toch nooit de top bereikt hebben en nooit de ontzagwekkende voldoening gevonden hebben waar ik nu als beeldend kunstenaar al meer dan een halve eeuw in ronddobber.

 We kunnen een tijdje (of zelfs jarenlang) een droom nastreven, maar als we ontdekken dat die droom niet echt in de sterren geschreven staat, is het beter hem los te laten en een andere (haalbare) droom na te jagen. Je bent geen ‘loser’ als je je dromen niet hebt kunnen waarmaken. Je bent pas een ’loser’ als je nooit de moed en wilskracht kunt opbrengen om te dromen en moedeloos bij de pakken blijft zitten.

Foto: de laatste die van mij gemaakt werd met mijn gitaar en mondharmonica. Eind 1967.

Hoe leuk vind je deze pagina?