Een moment van bezinning  

Zondag, 2 maart 2025 - Tussen de twee onderstaande foto’s ligt precies een halve eeuw! 50 jaren waarin ik de wereld drastisch heb zien veranderen, als de kleuren en vormen in een caleidoscoop. 50 jaren waartussen de wereldbevolking zich verdubbelde van 4 naar 8 miljard mensen. 50 jaren waarin zich ontelbare conflicten voordeden tussen volkeren en individuen, waarin naar schatting meer dan een half miljard mensen omkwamen door honger, oorlogen en zinloos geweld. 50 jaren waarin (in ons kleine Belgenland) al 85 procent van alle inheemse planten- en diersoorten verdwenen zijn door toedoen van de mens. Een halve eeuw waarin ik met horten en stoten mee evolueerde met de technologie en de nieuwe waarden en inzichten; waarin ik als mens en als kunstenaar soms bochten van 180 graden nam, talrijke keren struikelde en verwelkte als een roos in de woestijn, en weer opstond en als een feniks herrees. Een halve eeuw waarin ik talrijke borsten en billen streelde, en tussendoor drie kinderen verwekte, die mij op hun beurt al zeven kleinkinderen schonken die me al ontelbare gelukkige en vreugdevolle momenten schonken. Een halve eeuw waarin mijn ouders, mijn (twee jaar jongere) broer en tal van andere dierbaren het tijdelijke met het eeuwige verwisselden en de daardoor veroorzaakte pijn hevig mijn hart omploegde. Een halve eeuw waarin zovele euforische dromen geboren werden en evenveel illusies als bladeren in de herfst afstierven. Een halve eeuw waarin ik vaststelde dat de mens nog altijd een ongenaakbaar, onvoorspelbaar en (vaak) gevaarlijk roofdier is… Maar ook een halve eeuw waarin ik tal van ware zielsgenoten en oprechte liefde, vriendschap en genegenheid vond; waarin pijn, verdriet en weemoed elkaar afwisselden met vreugde, geluk en volharding, en successen de tegenvallers lieten verbleken. Veel heb ik intussen verloren, veel heb ik erbij vergaard. Rimpels en andere oneffenheden hebben de gladheid van mijn gezicht en lichaam laten verschrompelen en mijn lippen hebben zich in zwijgzaamheid teruggetrokken. Maar wat – ondanks alle negatieve ervaringen en tegenslagen – nog gaaf gebleven is, is mijn optimisme, mijn jeugdigheidsgevoel en mijn drang om te blijven ontdekken en creëren. En ik durf thans – op 75-jarige leeftijd – nog dromen van grootse dingen, want het leven stopt pas wanneer we ophouden met dromen. En, zoals ik ooit in een kort verhaaltje schreef, is de leegte enkel daar waar men geen inhoud zoekt.

Hoe leuk vind je deze pagina?